RSS NEWS

  • ఎమర్జెన్సీ: ప్రజాస్వామ్య పునరుద్ధరణ కోసం మహిళా కార్యకర్తల పోరాటం 
    ప్రజాస్వామ్యయుత ప్రభుత్వం, స్వీయ పరిపాలన, ప్రజలకు వ్యక్తిగత స్వేచ్ఛ, అభిప్రాయాలు వ్యక్తం చేసే హక్కు – వీటినే మనం చేసిన స్వాతంత్య్ర పోరాటం ద్వారా, రాసుకున్న  రాజ్యాంగం ద్వారా పొందే అత్యున్నత విలువలు. కానీ స్వాతంత్య్రనంతరం కూడా ఎన్నో సందర్భాల్లో నియంతృత్వ పోకడల ద్వారా ప్రజాస్వామ్య విలువల కోసం పోరాటం చేసి, సాధించుకున్న సందర్భాలున్నాయి. అలాంటి సందర్భాల్లో 1975-77 మధ్య కాలంలో దేశంలో విధించిన ఎమెర్జెన్సీ భారత చరిత్రలోనే మర్చిపోలేని చీకటి అధ్యాయం. 25 జూన్ 1975 నాటి ప్రధాని ఇందిరాగాంధీ దేశంలో విధించిన ఎమర్జెన్సీ 21 మర్చి 1977 వరకు 21 నెలల పాటు సుదీర్ఘంగా కొనసాగింది. దేశంలో అస్థిరత […]
  • నియంతృత్వ ఎమర్జెన్సీకి 49 ఏళ్లు
    -ప్రదక్షిణ వరిష్ట పాత్రికేయులు, రచయిత శ్రీ వేదుల నరసింహంగారి పుస్తకం `ఎమర్జెన్సీ జ్ఞ్యాపకాలు: ప్రజాస్వామ్య పునరుద్ధరణ పోరాటం’ ఆధారంగా ఈ వ్యాసం. ఇందిరాగాంధీ కాంగ్రెస్ ప్రభుత్వం అప్రజాస్వామికంగా, అత్యవసర పరిస్థితి/ ఎమర్జెన్సీ విధించిన 25 జూన్ 1975 రాత్రి నుంచి తీవ్రమైన దమనకాండ ప్రారంభమైంది. ప్రజల పౌరహక్కులు, స్వేచ్ఛా స్వాతంత్ర్యాలు పూర్తిగా అధికారికంగా హరించబడ్డాయి. పత్రికలపై పూర్తి స్థాయి సెన్సర్షిప్ విధించబడింది. అన్ని రాజ్యాంగ సంస్థలు పూర్తిగా, ప్రధాని ఇందిరాగాంధీ, ఆమె ఆంతరంగిక బృందం ఆధీనంలో ఉండి, […]
  • ఛ‌త్ర‌ప‌తి శివాజీ చరిత్ర‌.. వ‌క్రీక‌ర‌ణ‌లు, వాస్త‌వాలు – 1
    క‌న్నెప‌ల్లి వెంక‌ట సుబ్రమ‌ణ్యం ఛ‌త్ర‌ప‌తి శివాజీ మ‌హారాజ్ గురించి కొంత‌మంది క‌మ్యూనిస్టులు వాస్త‌వాల‌ను వ‌క్రీక‌రిస్తూ త‌ప్పుడు క‌థ‌నాల‌ను ప్ర‌చారం చేస్తున్నారు. అస‌లు చ‌రిత్ర‌ను గ‌మ‌నిస్తే వాస్త‌వ విష‌యాలు అర్థ‌మ‌వుతాయి. పురందర యుద్ధం గురించి వాస్త‌వాలు తెలియ‌ని క‌మ్యూనిస్టులు చ‌రిత్ర‌ను త‌ప్పుదోవ ప‌ట్టిస్తున్నారు. సభాసద్ బకర్ అనే పుస్తకంలో అస‌లు వాస్త‌వాల‌ను మ‌నం తెలుసుకోవ‌చ్చు. పురందర యుద్ధం శివాజీ మహారాజ్ కి మిర్జా రాజా జయసింగ్ కి మధ్య యుద్ధం జరిగిన 32 సంవత్సరాల తర్వాత రాయబడిన పుస్తకం […]
  • వివేచనతో కూడిన శౌర్యమే వీరశివాజీ – హిందూ సామ్రాజ్య దినోత్సవం
    1674వ సంవత్సరం జ్యేష్ట శుద్ధ త్రయోదశి నాడు ‘హిందూ రాజ్యం ఏర్పడదు అనే భావన పటాపంచలైంది. ‘డిల్లీశ్వరోవా జగదీశ్వరోవా’ అనే ఆలోచన ముగిసింది. పరిమిత సాధనాలతోనే హిందువు శ్రేష్ఠ, స్వతంత్ర పాలకుడయ్యాడు. హిందువుల పౌరుష పరాక్రమాలు లోకానికి తేటతెల్లమైన చత్రపతి శివాజీ పట్టాభిషేకమైన రోజు. అదే హిందూ సామ్రాజ్య దినోత్సవం. శివాజీ 1630 ఫిబ్రవరి 19 వైశాఖ శుక్ల పక్ష తదియనాడు పూణే జిల్లాలోని జున్నార్‌ పట్టణం దగ్గర శివనేరి కోటలో శంబాజీ జిజాభాయి పుర్వాదంపతులకు జన్మించాడు. తల్లి బాల్యంలో శివాజీకి మాతృభూమిపై, ప్రజలపైన […]
  • వీరనారి ఝాన్సీ ల‌క్ష్మీబాయి
    భారతదేశం ఎందరో వీరులను వీర మాతలను కన్న తల్లి. 18వ శతాబ్దంలో మాతృభూమి దాస్య శృంఖలాలు ఛేదించడం కోసం అనేక మంది వీరులు వీర మాతలు ఈ గడ్డ పై జన్మించారు. స్వతంత్ర సాధన కోసం తమ ప్రాణాలను తృణపాయంగా ఎంచి తల్లిభారతి పాదాల చెంత సమ్పర్పించారు. తల్లి భారతి కిరీటంలో ఒక్కో మణిలా వెలిగారు. అందులో అగ్రగణ్యులారు ‘మణి’ కర్ణిక… మన రాణి ఝాన్సీ లక్ష్మీ భాయి. ఉత్తర భారతదేశ రాజ్యమైన ఝాన్సీ అనే రాజ్యానికి […]
  • శ్రీ కె. ఎస్. సుదర్శన్ జీ – తత్వవేత్త అయిన ఫీల్డ్ మార్షల్
    -అనంత్ సేథ్ రాష్ట్రీయ స్వయంసేవక్ సంఘ్ 5వ సర్ సంఘచాలక్ శ్రీ కుప్పహళ్లి సీతారామయ్య సుదర్శన్ జీ ఆషాఢ శుద్ధ తృతీయ, 18 జూన్ 1931 నాడు రాయ్ పూర్ లో జన్మించారు. వారు 9 సం|| వయస్సు నుండే ఆర్‌ఎస్‌ఎస్ శాఖకు వెళ్ళటం ప్రారంభించారు. వారు 6 దశాబ్దాలు సంఘ ప్రచారక్ గా సేవచేసి, ప్రొఫెసర్ రాజేంద్ర సింహ్ జీ తర్వాత 2000 సం|| లో సర్ సంఘచాలక్ బాధ్యతలు స్వీకరించారు. చదువు రీత్యా ఇంజనీర్ అయిన వారు, శారీరిక దార్ఢ్యత మరియు […]
  • RSS Sarsanghchalak Late KS Sudarshan Birth Anniversary: Committed to swadeshi and economic self-reliance
    KS Sudarshan was directly associated with Swadeshi Jagran Manch (SJM) as Marg-darshak for about 7 years before taking up the responsibility of Sarsanghachalak. After the formation of SJM by Dattopant Thengadi in 1991, Swadeshi movement took off only after its national convention of 1993 in Delhi. With the support from karyakartas of Rashtriya Swayamsevak Sangh […]
  • ఐరోపాలోని ఎస్టోనియాలో అతిపెద్ద శివాలయం ప్రారంభం
    ఐరోపాలో అత్యద్భుత ఘట్టం ఆవిష్కృతమైంది. ఈ ప్రాంతంలోని ఎస్టోనియాలో అతిపెద్ద శివాలయం ప్రారంభోత్సవం జరిగింది. జూన్‌ 4 న ఈ ఉత్సవాలు ప్రారంభమై… పదమూడో తేదీ వరకూ వైభవోపేతంగా జరిగాయి. దేవాలయ ప్రారంభోత్సవం, మహా కుంభాభిషేకం తమిళనాడుకి చెందిన భూపతి శివాచార్య స్వామిగల్‌, వెంకటేష్‌ జయరామ్‌ అనే అర్చకులు నిర్వహించారు. సంప్రదాయమైన ముఖ్య ఘట్టాలతో పాటు సాంస్కృతిక ఉత్సవాలు కూడా ఘనంగా జరిగాయి. ఈ ఆలయంలో ప్రధాన దేవత శివునితో పాటు శ్రీ కర్పగ నాధర్‌, బ్రహ్మంద్‌ […]
  • మోహన్ భాగవత్ అలా అనలేదు : క్లారిటీ ఇచ్చిన సంఘ్
    రాష్ట్రీయ స్వయంసేవక్ సంఘ్ సర్‌సంఘ్‌చాలక్‌ మోహన్‌ భాగవత్‌  వ్యాఖ్యలను తప్పుదోవ పట్టించేలా హిందీ పత్రిక దైనిక్‌ జాగరణ్‌ ఓ వార్త ప్రచురించింది. దీనిని రాష్ట్రీయ స్వయంసేవక్ సంఘ్ అఖిల భారత ప్రచార ప్రముఖ్‌ సునీల్‌ అంబేకర్‌ ఖండిస్తూ వివరణ ఇచ్చారు. ఆరెస్సెస్ విషయంలో బీజేపీ జాతీయ అధ్యక్షుడు జేపీ నడ్డా చేసిన వ్యాఖ్యలకు మోహన్‌ భాగవత్‌ స్పందించారని ఆ పత్రిక పేర్కొంది. “మన దేశంలోని ప్రతి పౌరుడికీ తన మనసులోని భావాలను వ్యక్తపరిచే స్వేచ్చ వుందని, నడ్డా […]
  • దేశ వ్యాప్తంగా ఊపందుకున్న ”డీ లిస్టింగ్‌” డిమాండ్… ఎక్కడికక్కడ సమావేశాలు నిర్వహిస్తున్న గిరిజనులు
    మతం మారిన గిరిజనులను షెడ్యూల్డ్‌ తెగల జాబితా నుంచి తొలగించాలన్న (డీ లిస్టింగ్‌) ఉద్యమం దేశవ్యాప్తంగా ఊపందుకుంది. వనవాసీ సంఘాలు దేశ వ్యాప్తంగా దీనిపై పెద్ద ఉద్యమాన్నే నడుపుతున్నాయి. అనేక రాష్ట్రాల్లో డీ లిస్టింగ్‌ డిమాండ్‌ తో ‘‘పోస్ట్‌కార్డ్‌’’ ఉద్యమాన్ని కూడా చేస్తున్నారు. కొందరు గిరిజనులు మతం మారినా… ఇప్పటికీ గిరిజన సమాజానికి వచ్చే ప్రయోజనాలను పొందుతున్నారని, దీనిని వెంటనే రద్దు చేయాలని డిమాండ్‌ చేస్తున్నారు. దేశ:వ్యాప్తంగా ‘‘జనజాతి సురక్షా మంచ్‌’’ పేరుతో గిరిజనులందరూ ఏకమై పెద్ద […]

Dakśiṇāvarta

Dakśiṇāvarta or Dakśiṇāpatha or dakśiṇa Bhārata, is the region south of Vindhyas, the southern part of Bharata khanḍa, of Bharata varṣa, in turn part of Jambū dvīpa.

The cultural continuity and integration themes in Bhārata are explained here. There are several themes that tell how the seers of Bhārata saw Bhārata.

  1. The sacred geography of Bhārata:
    1. 18 Śakti pīṭhās that are charged by different body parts of Sati, indicating how the different regions of Bhārata are but limbs of one landscape
    2. 12 Jyotirlingas
  2. The journey of Rāma and Pānḍavās across the landscape of Bhārata, telling how they saw this land as one.
  3. Sugrīva (starting from dakśiṇa patha) dispatches his armies in search of Sita to all four directions, and their search ends where the landscape of Bhārata ends. Similarly the Vijaya yātra of Pānḍavās (starting from Uttarāpatha) happens in all four directions covering the landscape of Bhārata.
  4. The Aśvamedha done by Rāma, Pānḍavās and other rulers later on, telling how they saw Bhārata as one cultural landscape which needed to be brought under a single political umbrella.

 

The interesting aspect in Sugrīva’s case (Rāmayaṇa, Kishkindha Kanda sargas 40-43) is that Rāmayaṇa predates Mahābhārata. Sugrīva’s sense of Bhārata landscape, thus predates Pānḍavās’ sense of Bhārata landscape. This goes against the idea that Bhārata is a notion that north Indian Aryans developed. Rāvaṇa in south, Sugrīva in south (Kishkindha, near Hampi), Kārtavīrya in central and southwards (Mahiṣmati), all had a full sense of Bhārata landscape.

Kārtavīrya is listed among one of the six great emperors (cakravarti) and had his capital in madhya Bhārata (close to Vindhya). Bali a celebrated emperor and devotee of Viṣṇu hailed from Dakśiṇāpatha.

 

The Beginnings

There is an interesting story about how civilization developed in Dakśiṇāvarta. When all the devatas and rishis were attending grand rituals in Uttarāpatha, Agastya was asked by Rudra to go and live in Dakśiṇāpatha so that his tapas in Dakśiṇāpatha alone balances the weight of all those men in Uttarāpatha. Agastya subdues the rising Vindhyas on his way south and settles in Dakśiṇāpatha.

This is often made to mean knowledge development in Dakśiṇāpatha started with the movement of Agastya. Interesting however is the fact that Agastya moved down south because the weight got concentrated in the north. So before the concentration happened, devatas and risihis were distributed all over. This implication is ignored in historic speculation of the rise of civilization of Dakśiṇāpatha.

 

Misconceptions

There are several misconceptions that rose, primarily as a result of historiography that undermines the symbolism of epics, about the rise of civilization in Dakśiṇāpatha.

 

  1. One is the notion that Dakśiṇāpatha was more a rakshasa region that the Aryas invaded. As a matter of fact Rāvaṇa was an asura who happens to have set up his capital south of Vindhyas but not originally hailing from south.
  2. Another is the notion that north-south was always seen as two parts. Political alliances in the epics, such as Jarasandha-Rukmi (Magadha-Vidarbha), Pānḍavās-Pandya (Indraprastha-Dravida) show no Uttara-dakśiṇa divide.
  3. Arya-dravida language families are often shown as indicators of north-south divide.

 

Polity

If the north-south divide had any historic reality, we would expect wars along those lines, which we do not see in the epics. There are no wars where the kings south of Vindhyas allied to fight the kings north of Vindhyas. On the contrary, we see kings of south and north allying on both sides of major wars. Both Pānḍava and Kaurava side in Mahābhārata war had kings from north and south.

Political unification of Bhārata also happened from time to time, through yajnas like Aśvamedha, Rājasūya and Vaiṣṇava where kings from different regions are brought under an umbrella either through alliance (preferred) or through conquest (second option).

Though Bhārata was always seen as a single landscape, political capital was not deemed fixed. The cakrasthzna or capital of the cavrakarti/Samrat depended on who unified the geo-polity. It was at Hastināpura for some time (Kurus), then Pāṭalīputra (Magadha lineages), then Dhānya kaṭaka (Sātavāhanas), Ujjain (Mālava lineages) etc. This also does not indicate north as the defacto capital as it was practically anwhere in the subcontinent. Bigger empires like Choḻa,  Chāḻukya and Tuḻu had their capitals south of Vindhyas in the last  millennium. Even the last known Hindu empire of Marathas had defacto capital south of Vindhyas though the de jure capital for formality was left at Delhi for various reasons.

 

Invasion Centuries

During the last millennium Bhārata faced unending waves of invasions and colonizing, and has only started decolonizing in the recent decades.

During the long and bloody invasion centuries, Bhārata acted as a single organism with several limbs. As Uttarāpatha faced the worst in terms of military and cultural destruction, more groups took up the role of warriors. The soft functions like knowledge moved down south, and synthesized schools of bhakti and Vedanta which were required for the vitality of Bhārata. Empires like Vijayanagara which could be called centers of high civilization thrived in Dakśiṇāpatha, which acted not only in protection but in synthesis of culture that was corroding in other regions.

Marathas who reclaimed Bhārata from sultanates were pushed down as far as Jinji the final hold out (during Bhosle king Rajaram’s time), and used that as cushion to recover the regions up to Vindhyas and then north.

The 27 year war is famous, but the cognition of Bhārata seen as a single landscape by the Marathas  is not a fact  that is often paid attention to. This was not an idea created by Marathas but only inherited from the times immemorial, from the times of 6 cakravartins, Ikṣvākus, Kurus, Mauryas, Paramāras and others.

After the Marathas fell and British colonized Bhārata, the freedom struggle had elements trying to liberate regions as well as the entire subcontinent, but any struggle specific to a region was only limited because of the strength of the movement and not because the vision was limited to the region. From the Marathas to Panjabi to Bangali freedom fighters none wanted freedom limited to their region. The demand was that British leave Bhārata and the dream was the Bhārata becomes free again.

 

Conclusion

This is a very brief introduction of collective consciousness about Bharata in Dakśiṇāpatha. On military, political, spiritual, cultural, social and economic lines,  there are countless  integration themes that show Bhārata as one and Dakśiṇāpatha as always being part of that collective consciousness.