RSS NEWS

  • ఎమర్జెన్సీ: ప్రజాస్వామ్య పునరుద్ధరణ కోసం మహిళా కార్యకర్తల పోరాటం 
    ప్రజాస్వామ్యయుత ప్రభుత్వం, స్వీయ పరిపాలన, ప్రజలకు వ్యక్తిగత స్వేచ్ఛ, అభిప్రాయాలు వ్యక్తం చేసే హక్కు – వీటినే మనం చేసిన స్వాతంత్య్ర పోరాటం ద్వారా, రాసుకున్న  రాజ్యాంగం ద్వారా పొందే అత్యున్నత విలువలు. కానీ స్వాతంత్య్రనంతరం కూడా ఎన్నో సందర్భాల్లో నియంతృత్వ పోకడల ద్వారా ప్రజాస్వామ్య విలువల కోసం పోరాటం చేసి, సాధించుకున్న సందర్భాలున్నాయి. అలాంటి సందర్భాల్లో 1975-77 మధ్య కాలంలో దేశంలో విధించిన ఎమెర్జెన్సీ భారత చరిత్రలోనే మర్చిపోలేని చీకటి అధ్యాయం. 25 జూన్ 1975 నాటి ప్రధాని ఇందిరాగాంధీ దేశంలో విధించిన ఎమర్జెన్సీ 21 మర్చి 1977 వరకు 21 నెలల పాటు సుదీర్ఘంగా కొనసాగింది. దేశంలో అస్థిరత […]
  • నియంతృత్వ ఎమర్జెన్సీకి 49 ఏళ్లు
    -ప్రదక్షిణ వరిష్ట పాత్రికేయులు, రచయిత శ్రీ వేదుల నరసింహంగారి పుస్తకం `ఎమర్జెన్సీ జ్ఞ్యాపకాలు: ప్రజాస్వామ్య పునరుద్ధరణ పోరాటం’ ఆధారంగా ఈ వ్యాసం. ఇందిరాగాంధీ కాంగ్రెస్ ప్రభుత్వం అప్రజాస్వామికంగా, అత్యవసర పరిస్థితి/ ఎమర్జెన్సీ విధించిన 25 జూన్ 1975 రాత్రి నుంచి తీవ్రమైన దమనకాండ ప్రారంభమైంది. ప్రజల పౌరహక్కులు, స్వేచ్ఛా స్వాతంత్ర్యాలు పూర్తిగా అధికారికంగా హరించబడ్డాయి. పత్రికలపై పూర్తి స్థాయి సెన్సర్షిప్ విధించబడింది. అన్ని రాజ్యాంగ సంస్థలు పూర్తిగా, ప్రధాని ఇందిరాగాంధీ, ఆమె ఆంతరంగిక బృందం ఆధీనంలో ఉండి, […]
  • ఛ‌త్ర‌ప‌తి శివాజీ చరిత్ర‌.. వ‌క్రీక‌ర‌ణ‌లు, వాస్త‌వాలు – 1
    క‌న్నెప‌ల్లి వెంక‌ట సుబ్రమ‌ణ్యం ఛ‌త్ర‌ప‌తి శివాజీ మ‌హారాజ్ గురించి కొంత‌మంది క‌మ్యూనిస్టులు వాస్త‌వాల‌ను వ‌క్రీక‌రిస్తూ త‌ప్పుడు క‌థ‌నాల‌ను ప్ర‌చారం చేస్తున్నారు. అస‌లు చ‌రిత్ర‌ను గ‌మ‌నిస్తే వాస్త‌వ విష‌యాలు అర్థ‌మ‌వుతాయి. పురందర యుద్ధం గురించి వాస్త‌వాలు తెలియ‌ని క‌మ్యూనిస్టులు చ‌రిత్ర‌ను త‌ప్పుదోవ ప‌ట్టిస్తున్నారు. సభాసద్ బకర్ అనే పుస్తకంలో అస‌లు వాస్త‌వాల‌ను మ‌నం తెలుసుకోవ‌చ్చు. పురందర యుద్ధం శివాజీ మహారాజ్ కి మిర్జా రాజా జయసింగ్ కి మధ్య యుద్ధం జరిగిన 32 సంవత్సరాల తర్వాత రాయబడిన పుస్తకం […]
  • వివేచనతో కూడిన శౌర్యమే వీరశివాజీ – హిందూ సామ్రాజ్య దినోత్సవం
    1674వ సంవత్సరం జ్యేష్ట శుద్ధ త్రయోదశి నాడు ‘హిందూ రాజ్యం ఏర్పడదు అనే భావన పటాపంచలైంది. ‘డిల్లీశ్వరోవా జగదీశ్వరోవా’ అనే ఆలోచన ముగిసింది. పరిమిత సాధనాలతోనే హిందువు శ్రేష్ఠ, స్వతంత్ర పాలకుడయ్యాడు. హిందువుల పౌరుష పరాక్రమాలు లోకానికి తేటతెల్లమైన చత్రపతి శివాజీ పట్టాభిషేకమైన రోజు. అదే హిందూ సామ్రాజ్య దినోత్సవం. శివాజీ 1630 ఫిబ్రవరి 19 వైశాఖ శుక్ల పక్ష తదియనాడు పూణే జిల్లాలోని జున్నార్‌ పట్టణం దగ్గర శివనేరి కోటలో శంబాజీ జిజాభాయి పుర్వాదంపతులకు జన్మించాడు. తల్లి బాల్యంలో శివాజీకి మాతృభూమిపై, ప్రజలపైన […]
  • వీరనారి ఝాన్సీ ల‌క్ష్మీబాయి
    భారతదేశం ఎందరో వీరులను వీర మాతలను కన్న తల్లి. 18వ శతాబ్దంలో మాతృభూమి దాస్య శృంఖలాలు ఛేదించడం కోసం అనేక మంది వీరులు వీర మాతలు ఈ గడ్డ పై జన్మించారు. స్వతంత్ర సాధన కోసం తమ ప్రాణాలను తృణపాయంగా ఎంచి తల్లిభారతి పాదాల చెంత సమ్పర్పించారు. తల్లి భారతి కిరీటంలో ఒక్కో మణిలా వెలిగారు. అందులో అగ్రగణ్యులారు ‘మణి’ కర్ణిక… మన రాణి ఝాన్సీ లక్ష్మీ భాయి. ఉత్తర భారతదేశ రాజ్యమైన ఝాన్సీ అనే రాజ్యానికి […]
  • శ్రీ కె. ఎస్. సుదర్శన్ జీ – తత్వవేత్త అయిన ఫీల్డ్ మార్షల్
    -అనంత్ సేథ్ రాష్ట్రీయ స్వయంసేవక్ సంఘ్ 5వ సర్ సంఘచాలక్ శ్రీ కుప్పహళ్లి సీతారామయ్య సుదర్శన్ జీ ఆషాఢ శుద్ధ తృతీయ, 18 జూన్ 1931 నాడు రాయ్ పూర్ లో జన్మించారు. వారు 9 సం|| వయస్సు నుండే ఆర్‌ఎస్‌ఎస్ శాఖకు వెళ్ళటం ప్రారంభించారు. వారు 6 దశాబ్దాలు సంఘ ప్రచారక్ గా సేవచేసి, ప్రొఫెసర్ రాజేంద్ర సింహ్ జీ తర్వాత 2000 సం|| లో సర్ సంఘచాలక్ బాధ్యతలు స్వీకరించారు. చదువు రీత్యా ఇంజనీర్ అయిన వారు, శారీరిక దార్ఢ్యత మరియు […]
  • RSS Sarsanghchalak Late KS Sudarshan Birth Anniversary: Committed to swadeshi and economic self-reliance
    KS Sudarshan was directly associated with Swadeshi Jagran Manch (SJM) as Marg-darshak for about 7 years before taking up the responsibility of Sarsanghachalak. After the formation of SJM by Dattopant Thengadi in 1991, Swadeshi movement took off only after its national convention of 1993 in Delhi. With the support from karyakartas of Rashtriya Swayamsevak Sangh […]
  • ఐరోపాలోని ఎస్టోనియాలో అతిపెద్ద శివాలయం ప్రారంభం
    ఐరోపాలో అత్యద్భుత ఘట్టం ఆవిష్కృతమైంది. ఈ ప్రాంతంలోని ఎస్టోనియాలో అతిపెద్ద శివాలయం ప్రారంభోత్సవం జరిగింది. జూన్‌ 4 న ఈ ఉత్సవాలు ప్రారంభమై… పదమూడో తేదీ వరకూ వైభవోపేతంగా జరిగాయి. దేవాలయ ప్రారంభోత్సవం, మహా కుంభాభిషేకం తమిళనాడుకి చెందిన భూపతి శివాచార్య స్వామిగల్‌, వెంకటేష్‌ జయరామ్‌ అనే అర్చకులు నిర్వహించారు. సంప్రదాయమైన ముఖ్య ఘట్టాలతో పాటు సాంస్కృతిక ఉత్సవాలు కూడా ఘనంగా జరిగాయి. ఈ ఆలయంలో ప్రధాన దేవత శివునితో పాటు శ్రీ కర్పగ నాధర్‌, బ్రహ్మంద్‌ […]
  • మోహన్ భాగవత్ అలా అనలేదు : క్లారిటీ ఇచ్చిన సంఘ్
    రాష్ట్రీయ స్వయంసేవక్ సంఘ్ సర్‌సంఘ్‌చాలక్‌ మోహన్‌ భాగవత్‌  వ్యాఖ్యలను తప్పుదోవ పట్టించేలా హిందీ పత్రిక దైనిక్‌ జాగరణ్‌ ఓ వార్త ప్రచురించింది. దీనిని రాష్ట్రీయ స్వయంసేవక్ సంఘ్ అఖిల భారత ప్రచార ప్రముఖ్‌ సునీల్‌ అంబేకర్‌ ఖండిస్తూ వివరణ ఇచ్చారు. ఆరెస్సెస్ విషయంలో బీజేపీ జాతీయ అధ్యక్షుడు జేపీ నడ్డా చేసిన వ్యాఖ్యలకు మోహన్‌ భాగవత్‌ స్పందించారని ఆ పత్రిక పేర్కొంది. “మన దేశంలోని ప్రతి పౌరుడికీ తన మనసులోని భావాలను వ్యక్తపరిచే స్వేచ్చ వుందని, నడ్డా […]
  • దేశ వ్యాప్తంగా ఊపందుకున్న ”డీ లిస్టింగ్‌” డిమాండ్… ఎక్కడికక్కడ సమావేశాలు నిర్వహిస్తున్న గిరిజనులు
    మతం మారిన గిరిజనులను షెడ్యూల్డ్‌ తెగల జాబితా నుంచి తొలగించాలన్న (డీ లిస్టింగ్‌) ఉద్యమం దేశవ్యాప్తంగా ఊపందుకుంది. వనవాసీ సంఘాలు దేశ వ్యాప్తంగా దీనిపై పెద్ద ఉద్యమాన్నే నడుపుతున్నాయి. అనేక రాష్ట్రాల్లో డీ లిస్టింగ్‌ డిమాండ్‌ తో ‘‘పోస్ట్‌కార్డ్‌’’ ఉద్యమాన్ని కూడా చేస్తున్నారు. కొందరు గిరిజనులు మతం మారినా… ఇప్పటికీ గిరిజన సమాజానికి వచ్చే ప్రయోజనాలను పొందుతున్నారని, దీనిని వెంటనే రద్దు చేయాలని డిమాండ్‌ చేస్తున్నారు. దేశ:వ్యాప్తంగా ‘‘జనజాతి సురక్షా మంచ్‌’’ పేరుతో గిరిజనులందరూ ఏకమై పెద్ద […]

WHAT MARATHA HISTORY TEACHES US

-Sir Jadunath Sarkar

“Unite all the people, fill them with one spirit.
Wherever Marathas are, unite them;
extend the spirit of our Maratha ‘dharm’.
Bahut lok milavave, ek vichare bharave.” – Swami Ramdas

“Maharashtra has been my second home, I have paid more than forty visits to it, and travelled to its hamlets and forts far away from rail and bus routes, making friends everywhere. And my study of Maratha history has been second only—if second at all, to my devotion to Mughal history.

SCHOLARSHIP, MILITANCY & PATRIOTISM

The Maratha people stand unique among the races of India in having produced in the historic past close to our days, whole classes who have been masters of the pen and the sword alike. Such a combination of military and literary ability in the same man or same family has been found among the Persians and the Eastern Turks (whom we call Mughals), but no other Indian race has produced such a galaxy of leaders in war and learning as Maratha history records. Is this the root cause of the fact that no other province of India in the closing sixty years of British rule has produced such constructive patriots of the modern civilised type as Maharashtra? I do not refer to the glib eloquence of platform oratory which can excite a contagion of momentary enthusiasm but soon falls flat like a soda water bottle when its frothy effervescence is ended. In that respect several other provinces of India can, I admit, beat the descendants of Shivaji and Ramdas.

SOCIAL SERVICE & RECONSTRUCTION

Maharashtra’s noblest sons have shown in every field of human endeavour, a marvellous persistency and earnest lifelong devotion to patriotic ideals, and not in political agitation merely. The net achievement of these construc¬tive workers will endure for ages. Let me take two examples only : the Servants of India Society of G. K. Gokhale and the Women’s Home and University of D. K. Karve. Imitations of them were started in some other provinces of India with beat of drum, but where are they now? These two Maharashtrian institutions endure and their usefulness has gone on expanding year after year.

Another characteristic of Maratha patriotism is significant ; their institutions for the service of the people have been built up and kept alive entirely by private donation and not by grants from the public exchequer. In other provinces, our patriots throw the burden of their pet schemes on the Government or Municipal Corporations at the earliest opportunity, or else they die of starvation. The honourable spirit of true public service is not extinct in Maharashtra. Such disinterested devotion to the people’s welfare in every field is still being shown by the sons of Maharashtra. Without meaning to ignore others, I shall cite one example only, because it has been personally known to me from its foundation in 1926. I refer to the Talegaon Charitable General Hospital and especially its eye-clinic and the attached T.B. Convalescent Homes which attract sufferers from all parts of India. Here, physicians of the first standing in Bombay and Poona attend regularly giving their services for absolutely no gain and some even bear their own travelling expenses. Where else in India can we find its parallel on the same scale?

PLAIN LIVING, HIGH THINKING, COOPERATIVE LIVING

What is the fountain-head of this pure water of life that is now regenerating Maharashtra? My reflections lead me to only one conclusion : it is the spirit of plain living and high thinking which animates the entire educated and middle classes of that land, and the priceless experience in managing local affairs in mutual co-operation which the common people of Maharashtra have acquired by twenty centuries or more of life in “village communities”. These village communities have been rightly described by Elphinstone as “little republics, having nearly everything they can want within themselves.” Every such village had in pre-British days its own set of hereditary officers and menials, paid by allotments of plots of land round the village, and settling their disputes by a Grand Jury of all classes of the local people …. Such village communities were crushed out in Northern India long ago by the ruthless advance of foreign conquerors and the formation of centralised despotic monarchies of vastnesses possible only in the boundless plains of the Gangetic valley.

SELF-RELIANCE, SELF-RESPECT, EQUALITY

I have travelled extensively through the Sahyadri Hill range and river valleys, and everywhere noticed with surprise the free self-reliant character of the commonest people, peasants and day-labourers, such as can never be seen among the helpless ryots of big zamindars in Hindustan, or the police-ruled population of indigo-growing areas, the vassals of feudal jagirdars in Rajputana and Malwa. There is a wonderful “diffused sense of democratic equality and self-respect” among the Marathas which can make them the best nationals of Free India.

SCHOLARSHIP

We talk of the heroism of Shivaji and Baji Rao I, Lakshmi Bai and Tara Bai, but how many of us remember that the same race has produced some of the finest scholars in India? The only Senior Wrangler(1) among the Asiatics is a Maratha Brahman; and the most learned and correct editions of the Sanskrit classics are produced in Maharashtra, at the Nirnaya Sagar Press of Bombay, the Anand Ashram of Poona, and the Bhandarkar Institute of Research, the last of which has the unique distinction of bringing out the world-recognised edition of the Mahabharat.

WOMEN’S FREEDOM & INSPIRATIONAL LEADERSHIP

Maratha women have enjoyed from the earliest times high honour and perfect freedom of movement and activity. What other Hindu community in India has produced queens like Ahalya Bai and Tara Bai, female warriors like Lakshmi Bai (of Jhansi) and Rai Baghini (the wife of Udiram of Malegaon), besides social workers like Rama Bai and the female Karves (to mention a few only)? Was not Shivaji’s mother Jija Bai, the patron saint and effective administrator of her son’s kingdom and people during Shivaji’s visit to Aurangzeb and captivity in Agra?

There is record of a significant dialogue held during the first Anglo-Maratha War. The Rana of Gohad was scornfully asked by Col. Camac and other English allies in their camp at Sesai (south of Gwalior):

“What has your Mahadji Sindhia done that you praise him so highly?”

The Rana (who was then fighting against Sindhia) replied, “Mahadji is no ordinary man ; he has restored the Emperor to his throne in Delhi, and his wife rides out to battle.”

Camac asked, “Do not your wives ride out?” The Jat chief replied, “No. We are Kshatriyas, we observe parda.” [Bodleian Library, Persian manuscript.]

After Tukoji Holkar’s camp had been beaten up by Mahadji Sindhia’s Generals at Suraoli (1792), Ahalya Bai Holkar wrote to her Generals, “If you delay in going out to renew the war and avenge this defeat, I shall myself take horse and command my household troops personally in battle”. And yet she was better known as a pious and charitable lady and a religious devotee. Such is Maratha womanhood.

PERSISTENT PATRIOTISM

In nobility of aims and heroic persistence of endeavour, the Maratha people have an advantage which no other race in India possesses. They, alone among the Hindus, had beaten back the tide of Muslim conquest and defended the independence of their country against all the resources of the mighty Emperor Aurangzib and at a time when their King was almost a prisoner in the far off Madras coast. And later, under the Peshwas, they gained a still higher experience in politics in the best sense of that term. I here quote my own words used elsewhere:

“The Marathas have a historic advantage of unique importance in the India of today. Their near ancestors had faced death in a hundred battlefields, had led armies and debated in the chamber of diplomacy, had managed the finances of kingdoms and grappled with the problems of empire; they had helped to make Indian history in the immediate and not yet forgotten past. The memory of these things is a priceless asset to their race”.

BHAKTI SAINTS

Over all this “great realm” Maharashtra, there has spread the benign and yet manly influence of the saints and preachers in the vernacular, elevating, fortifying, and yet mollifying the character of the people from the rulers down to the meanest tiller of the soil.

HISTORIOGRAPHY

This legitimate pride in their real and immediate past, has prompted the Marathas to preserve, collect, edit and publish their historical records in a voluminous size and a high level of successful attainment, not one-tenth of which can be seen in any other Indian province, not even in the imperial cities of the Mughals or the antique capitals of the Rajput princes. To this success many learned men of unsurpassed industry and self-abnegation have contributed. Among the dead I shall mention only Kashinath Narayan Sane, Vishwanath K. Rajwade, and V. V. Khare. No other race in India has produced their equal.

Finally, the Indian army will one day need to raise a corps of Commando troops. I cannot imagine better material for such a select body than the Marathas. This is no reflection on other “martial” races of India, but the special aptitude required for such a corps d’elite is not so prominent among others.

INTERNECINE FEUD, A FATAL FLAW

At the end, it is the impartial historian’s duty not to conceal the defects of the Maratha racial character. They have been strong, they have been free, but they have not been united. Like the Afghan tribes or the clans of the Scottish Highlands, Maratha family has fought Maratha family, clan has fought clan, in selfish personal feuds. The result has been disastrous to the interests of the nation as a whole. That perfect type of Maratha cavalry leader and organiser of tactics, Santaji Ghorpare, was killed not by a Muslim but by another Maratha Nimbalkar, whose brother this Santa had killed in an earlier internecine battle!

Even today caste-squabbles are not dead in Maharashtra, though the newspapers carefully exclude information on this unsavoury subject. Brahman-Prabhu wrangles about religious claims arc still boiling up; even the Brahmans are not a happy family in all their branches. Are Karhada Brahmans totally at ease about Chitpavan hostility, say in Ratnagiri? Let those who know the facts ponder on the consequences.

After all, there cannot be a truer message to the Maratha people even today than the advice given by Ramdas Swami nearly three centuries ago: —

Unite all the people, fill them with one spirit.
Wherever Marathas are, unite them;
extend the spirit of our Maratha ‘dharm’.
Bahut lok milavave, ek vichare bharave.”

 

NOTES:

(1) Top mathematics undergraduate at Cambridge University in England

SOURCE: Sarkar Jadunath (1955) House of Shivaji, 3rd Edn., M.C. Sarkar & Sons Ltd. Calcutta, pp 334-339